X

Nie jestem tą osobą, która przekłada swoje szczęście ponad szczęście bliskich mi osób.
Nawet jeśli po mnie tego nie widać, nawet jeśli o tym nie mówię.
Cokolwiek się nie dzieje, zawsze staram się przykleić uśmiech do twarzy i nigdy nie mówić "ja mam gorzej, zamknij się". Bo powaga problemów jest wprost proporcjonalna do życia każdego człowieka.
Mimo tego, że czasami to naprawdę głupie...
Bycie całe życie "tą drugą", tą brzydszą, tą grubszą, tą z gorszymi stopniami, tą mniej lubianą, nauczyło mnie tylko jednego - "tych pierwszych" nigdy nie da się zadowolić.
Nie można im dogodzić. Twojej uwagi zawsze będzie im za mało, twojego poświęcenia i pomocy.
Problemy pojawiają się wtedy kiedy to ty zaczynasz sobie nie radzić.
Krzyczysz "Hej, posłuchaj! Nie mam siły!", ale to nic nie daje.
Telefony pozostają nieodebrane, wiadomości bez odpowiedzi.
Słyszysz "Przykro mi, mam swoje problemy" i protekcjonalny ton, że przesadzasz.
To zabawne, że kiedy sytuacja się kruszy to każdy umywa ręce. Pomimo niezrywalnych obietnic, zarzekania "zawsze będę z tobą" i trzymania za rękę - kiedy po omacku szukasz tej drugiej dłoni, tej, która obiecywała - jest pusto.
Kiedy sytuacja się kruszy, psuje, kiedy sufit opada, ludzie wkładają okulary. Wypierają lub ignorują.
Zapominając chyba o swoich własnych słowach.
Mimo tego, że okropnie tęsknię.
Mama zawsze powtarza "Dlaczego stawiasz się zawsze w czyimś cieniu? Musisz wyjść na przód, być pierwsza, sprawić, że ktoś poczuje twój cień."
Gorsza od mężczyzny, gorsza od przyjaciół, zawsze "czyjaś koleżanka", nigdy indywidualna osobowość.
Dlaczego?
Nikt nie chce stać w cieniu, każdy pnie się na pierwszego. A mnie lata temu powinęła się noga i nie mogę teraz nadgonić.
Brak mi karty przetargowej na podium.
Każdy chce być najważniejszy.
Wszyscy jesteśmy egoistami.
Dlaczego nie możemy być równi?

"You jump - I jump."

- Titanic