IX

Niedobrze jest planować.
I pomimo, że jest to abstrakcją, bo jakiś plan mieć trzeba, najlepiej jak najwięcej - no właśnie. Trzeba mieć ich wiele, bo poprzednie się rujnują.
Czasem siedząc lub spacerując M. wzdycha do mnie rozczarowana "To nie tak miało być...". Kiwam wtedy głową, bo gdyby ktoś rok temu o tej samej porze powiedział mi, że tak będzie wyglądała moja rzeczywistość to wyśmiałabym go, odsyłając na leczenie. Rok temu radośnie co rano biegałam na uczelnię, mając własnie najlepszy semestr w życiu. Wszystko mnie interesowało, mogłam się wykazać i byłam w tym faktycznie dobra - "kujon", pokazywali palcami. A ja po prostu lubiłam temat. Wszelakie nawroty depresyjne ustały, robiąc miejsce samozadowoleniu. Moja intelektualna samoocena skoczyła tak, że nie widziałam dla siebie rzeczy nie do zrobienia. Nie było się czego bać, wiedziałam, że jeśli taki poziom utrzymam, to będę naprawdę dobrym biologiem.
Rok temu, radośnie uczyłam się wraz z K. na linii Skype'a, będąc jej wdzięczną, że ta zechce przytakiwać mi regularnie, podczas gdy wbijam sobie do głowy fakty z kosmosu.
Rok temu czekałam aż A. wróci z Hiszpanii by spacerując z nią po mieście mówić, że jest tak dobrze, że jest tak jak nigdy nie było, że... daję radę.
A dziś?
Dziś siedzę na zgliszczach własnego sukcesu, nie tylko swojego zresztą. Siedzę na zgliszczach własnego życia - po raz kolejny. Z tym, że ostatnio byłam młodsza, miałam mniej na głowie i jedyne co sypało się popiołem to moje serce. Teraz stoję po pas w popiołach własnego życia, bytu, wykształcenia i stabilności emocjonalnej.
M. wytrwała. Jednak mówi, że jest jej tam samej źle. P. w przyszłym roku jedzie do Nowego Jorku, więc ten czas poświęca namiętnie na odkładanie pieniędzy.
A ja? Ostatnio pisałam, że chcę zacząć od nowa. No i według planu miałam być już w połowie drogi ku nowemu.
Jednak jak zwykle w takich wielkich planach osunęła się jedna cegiełka. Jedna, fundamentalna cegiełka, która zwaliła cały mur. Praca, która miała dać mi "nowe" wciąż odsuwa się w czasie przez nagły zastój w ilości pracy do wykonania w firmie.
Oczekiwanie powoli mnie wykańcza.
Okrutna przyjaciółka w mojej głowie łapczywie wyciąga po mnie ręce, ciągnąc ku ziemi. Sprawia, że pisanie przynosi palący ból nadgarstków, rozdrapywanej nerwowo z bezsilności skóry.
Czekanie wierci dziurę w mózgu. Karmi nadzieją i sieje wątpliwości. Nikt nie lubi czekać.
Wykonałam już wszystkie swoje ruchy, losie. Teraz twoja kolej. Bym mogła iść dalej.
To nasza partia szachów. Której nie planuję przegrać. No właśnie - to planowanie...